Początki kariery bojowej shermana nie były zbyt opytmistyczne, załogi amerykańskie po pierwszych walkach z czołgami Panzerwaffe nadały swojemu pojazdowi przydomek "zapalniczka". Trafiony pociskiem sherman błyskawicznie stawał w płomieniach, co pociągało za sobą najczęściej śmierć załogi. Jednak po wprowadzeniu poprawek M4 Sherman stał się niezawodnym czołgiem, wyprodukowanym na potrzeby wojny w wielkich ilościach. W momencie wprowadzenia do boju na jesieni 1942 Sherman doskonale dawał sobie radę z czołgami niemieckimi tego okresu. Sytuacja pogorszyła się gdy w miarę postępu wojny Shermany musiały walczyć z cięższymi czołgami niemieckimi typu Tygrys i Pantera, które miały nad nimi znaczną przewagę. Armata 75mm nie przebijała pancerza ciężkich niemieckich czołgów, a armata 76mm była skuteczna jedynie z użyciem specjalnych pocisków przebijających, których ilości były niewielkie. Brytyjczycy zaczęli więc przerabiac shermany montując na nich znakomitą armatę 17 funtową, która nie miała problemów z przebiciem pancerza niemieckich czołgów. Tą wersję przerobionego czołgu nazwano Sherman Firefly. Różnice w uzbrojeniu shermanów a panter i tygrysów niwelowała jednak przewaga liczebna. Zwykle na zniszczenie jednej pantery przypadało pięć shermanów.
Produkcja
Sherman bazował na podwoziu i wielu podzespołach czołgu M3 Lee, na którym zamontowano wieżę z działem 75 mm. Umożliwiło to szybkie przestawienie się zakładów na produkcje nowego pojazdu. Dlatego w okresie od lutego 1942 r. do końca II wojny światowej wyprodukowano łącznie 49 000 sztuk wszystkich wersji. Używany między innymi przez armie USA, Wielkiej Brytanii, Polski, Francji i ZSRR, a także inne kraje w późniejszych latach po II wojnie.
Powstało bardzo dużo modyfikacji czołgu. Zamiast armaty 75mm montowano m.in. armatę 76mm, haubicę 105mm, armatę 17 funtową, wyrzutnię rakiet calliope, miotacz ognia, a także zmieniano parametry pancerza i wprowadzano drobne zmiany w funkcjonalności.
