T34, wbrew utartym poglądom, nie był najlepszym z czołgów II wojny światowej, ale w znacznym stopniu przyczynił się do zwycięstwa aliantów. Kiedy powstawał,
był pierwszym czołgiem, w którym udało się połączyć szybkość i ruchliwość czołgów lekkich z opancerzeniem i uzbrojeniem czołgów klasyfikowanych jako ciężkie.
Pojawienie się T34 na froncie było kompletnym zaskoczeniem dla przeciwnika. Niemiecką odpowiedzią był czołg PzKpfw V Pantera, którego pancerz ukształtowano wzorując się na T34, a później powtórzono to w PzKpfw VII Tiger II. Te dwa niemieckie czołgi ukierunkowały rozwój broni pancernej w latach powojennych. Można więc powiedzieć, że wszystkie współczesne czołi są "potomkami" słynnej T34.
Konstrukcja
T-34 miał klasyczną konstrukcję. Z przodu przedział bojowy, z tyłu silnikowy. Wieża pojazdu umieszczona była w przedniej części kadłuba, co powodowało przesunięcie środka ciężkości do przodu. Właz kierowcy, oraz jarzmo karabinu maszynowego umieszczone był w przedniej płycie pancernej, co osłabiło jej strukturę i odporność. Pancerz czołgu w momencie jego projektowania zapewniał ochronę przed wszystkimi ówczesnymi działami przeciwpancernymi z wyjątkiem niemieckiej armaty 88 mm.
Czołg posiadał liczne zalety takie jak:
-gruby i pochyły pancerz
-potężny 500 konny silnik
-bardzo silną armatę
-zawieszenie typu Christie (uważane wówczas za najlepsze na świecie)
Ale również wady:
-bardzo niska jakość wykonania i fatalna ergonomia
-mało miejsca w środku
-słabe systemy wentylacyjne
-mocno iskrzący silnik elektryczny napędu wieży
